محمد بن عبدالرحمن امویمحمد بن عبدالرحمن اموی، از امیران قرن سوم قمری دولت امویان در اندلس بود. به بیان تاریخ‌نگاران وی سخنور و ادیب و در حق زیردستان و رعیت خود بسیار نیکی می‌کرد و خردمند و عدالت‌پیشه بود. ۱ - معرفی اجمالیابوعبدالله، محمد بن عبدالرحمان بن حکم بن هشام اموی، از امیران دولت امویان اندلس بود. مادرش اُمّ ولد و نامش بهیره بود. پس از مرگ پدرش در سال ۲۳۸ق به حکومت رسید و ایامش به کام بود. او در حق زیردستان و رعیت خود بسیار نیکی می‌کرد و خردمند و عدالت‌پیشه بود. اهالی شهرهای مستقل در دوران او دوستش می‌داشتند؛ تا آن‌جا که بنی مدرار در «سجلماسه» و محمد بن افلح در «تاهرت» (که مستقل بودند) بدون مشورت با او و بدون نظرخواهی از او، برای رفع مشکلات خود، کمترین اقدامی نمی‌کردند و نظرش را محترم می‌شمردند. او با فرنگیان بسیار جنگید و بر آنان تاخت. بسیاری از کارگزاران برضدش شورش کردند و او شورشیان را سرکوب کرد. از همه خلفای اندلس بخشنده‌تر بود و علاوه بر این صفات، سخنور و ادیب نیز بود. در دوران او، عمر بن حفصون قیام کرد. ابن عذاری می‌گوید: «او بسیج اجباری و پیوستن به سپاه را از اهل قرطبه برداشت و آنان را آزاد گذاشت تا اگر بخواهند داوطلبانه و بدون اجبار برای جهاد حرکت کنند و به سپاهیان بپیوندند. با این‌کار، نزد آنان محبوب شد و بسیار او را ستودند.» او بیش از پنجاه فرزند از خود به‌جا گذاشت. در قرطبه زاده شد و در همان‌جا در ۶۶ سالگی درگذشت. پس از او، پسرش منذر امیر شد. ۲ - پانویس۳ - منبععبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۱۵. رده‌های این صفحه : امویان اندلس | حاکمان اموی | خلفای اموی اندلس | درگذشتگان سال 273 (قمری) | شخصیت‌های قرن 3 (قمری)
|